Bir Zamanlar
Şiiler yazardım bir zamanlar. Derin duygular, yıldızlar, ay ışıklarıyla örülü şiirler…
Hangi gizemli içgüdünün etkisiyle bilinmez, güzellikler içimde büyürdü adeta. Bayırın tepesindeki tek katlı taş evin penceresinde annemin bahçeden, babamın dükkandan dönüşünü beklerdim özlem içinde…
Birtakım çaresiz hayaller kurarak otururdum evinizin önündeki çam ağacının yanında. Saatlerce küçücük tataya çakılır büyümesini beklerdim çam ağacının ve babamın Antalya’dan getirdiği muz ağacının. Hiç unutmam Aloş ablamı çığlık atarak çağırıp gösterdiğim muzları. Günler sonra nasıl da paylaşarak iştahla yemiştik üç tane muzu.
Çocukluğumun okul öncesi yıllarıydı o anlar. Bir gün de civcivim kaybolmuştu. Ne çok aramıştık, ne çok ağlamıştım civcivim için. Ben besleyip büyütecektim, yumurta verecekti bana ama olmadı olamadı.
Şimdi de göçüp gidenler için ağlıyorum. Annem için, babam için, sevdiklerim için. Ama dönmüyor gidenler geri…
Yaban otları bürümüş bahçenin kuytu duvar diplerinde dönmezler ki gidenler geri.
Rahat uyu annem, ruhun şad olsun babam.
Aysel DURMUŞ
9 Temmuz 2023
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder