Dobadona çkuniz mç’ima muç’o mulun ko giçkinan daa.

3oxle mjora igzals.

Ok’açxe tamo tamo m3kupi diven...

Ar gonvalums, çumez çumez ok’açxe nena komulun.

Ar, jur gun3e gonvalums, dido var çumez, mğorineyi nena komulun.

Ar, jur, sum, otxo, xut, aşi, şkit, orvo, nçxoro, vit... gonvalums, mteli dotanapams, va içodaşakiz heşo oxon3uşe gyaçkams, na var aşkurinen k’oçi var miçkin.

Dot’axums doloragadums, oxon3u var gak’oro3xen...

N3a dobru3oms...

So imt’are var giçkin...

Ma yoğaniz meşaptamti. Ucepe xepepeten mebink’olamt’i...

Ok’açxe...

Mendraşen ar nena komulun tamo tamo...

Meganç’en ha nena... İrden irden...

Ar mç’ima ko gülun n3aşen... Baba çkimik zop’ont’u; “Mçimaz amik’idana n3aşa keylen” ya do...

K’eremidepeşen oxoş doloxe mç’ima gemç’imams… Baba çkimik yulun nç'eyişe… K’eremidepe ar hekole ar hakole oxonk’anams. Ğormape menk’olums… Xayatiz gömç’imams. Baba, cumadi hek ulunan, hek naren k’eremidepe oxonk’anaman, nosurunaman, hekolen ğormapeti genk’oluman. Na gömç’imams yerepez nanak, dak, leğenepe dodgiman, tude mot işuvet’az ya do…

Va mancirenan… Oxon3ukti va naşkumez, mçimaz mayon3inen, var dak’len… Oxori geyktasen steri doga3onen… Da do cumalepek şkurineri bo3k’ert iriz.

Ok’açxe oxon3u tamo tamo igzals. Ala mç’ima var igzals... Na yat’en muntxanepe ok3inaşakiz mç’ims, mç’ims, var daç’k’endinen.

Ç’umanişe eysel, mç’ims, mecgendğani eysel, mç’ims. Var içodasen doga3onen.

Mitiz var nuyucams.

Mç’ims...

Mç’ims...

Ğalepe dirdenan...

Mğoruman...

Xincepe mendiğasen doga3onen...

Onapeşe 3k’ay kextams...

Dişkape, ncalepe elak’ideri steri noğaşe, zuğaşe oronams...

Meoktape mentro3un... Gzalepe mendiğams...

Na var aşkurinen miti var doskidun.

Açkfa tanun do eyselaşi gogaşaşen...

Mjora keşaxtu doren...

K’inçepek ç’anduman...

Nek’naz na ren coğorik me3uk’ap’un mo3uk’ap’un... Hentepezti aşkurinez doren çkuni steri...

Heşo let’ape do n3ape ren çkuni Uça Zuğa.

Xoloti hemerepez p’orom...

Hemerepe çkuni ren.

Mçimaznati, var mçimaznati...

P’orom hemerepez...




Yaşadığımız yerlerde yağmur nasıl gelir biliyorsunuz daa..

Önce güneş gider.

Sonra yavaş yavaş kararır…

Bir ışık parlar, bekler bekler sonra ses gelir.

Bir, iki uzun ışık parlar, çok beklemez, bağırarak sesi gelir.

Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz, on... ışık parlar, hepten aydınlatır, bitmeden öyle gök gürlemeye başlar, korkmayan insan bilmiyorum.

Kırar geçirir, gök gürlemesini sayamazsın.

Göğü yırtar.

Nereye kaçacaksın bilmezsin..

Ben yorgana girerdim. Kulakları ellerimle kapatırdım…

Sonra…

Uzaktan bir ses gelir yavaş yavaş…

Sana yanaşır bu ses… Büyür büyür….

Bir yağmur iner gökten… Babam derdi; “Yağmura asılsan göğe çıkılır” diye.

Kiremitlerden evin içine yağmur damlar. Babam çıkar tavana. Kiremitleri bir o yana bir bu yana hareket ettirir.. Delikleri kapar. Hayat odası damlatır. Babam, amcam oraya giderler, oradaki kiremitleri oynatırlar, kaydırırlar, oradaki delikleri de kapatırlar. Damlayan yerlere annem, kız kardeşim leğenler koyarlar, yerler ıslanmasın diye.

Yatamayız… Gök gürlemesi de bırakmıyor, yağmur artıyor eksilmiyor.. Ev yıkılacakmış sanırsın. Kız ve erkek kardeşler korkarak bakarız herkese.

Sonra gök gürlemesi yavaş yavaş gider. Ama yağmur gitmez… Düştüğü her şeyi çürütene kadar yağar, yağar, yorulmaz.

Yarın kalkarsın, yağar, ertesi gün kalkarsın yağar. Bitmeyecek sanırsın…

Kimseyi dinlemez…

Yağar…

Yağar…

Dereler büyür…

Bağırırlar…

Köprüleri götürecek sanırsın…

Tarlalara su çıkar..

Odunları, ağaçları çıldırmış gibi çarşıya, denize götürür…

Vadiler heyelan olur. Yolları götürür…

Korkmayan kimse kalmaz…

Tekrar gün aydınlanır ve kalktığında şaşarsın.

Güneş çıkmış..

Kuşlar ötüyor. Kapıdaki köpek bir o yana bir bu yana zıplıyor. Onlar da korkmuşlar bizim gibi…

Öyle topraklardır ve göklerdir bizim Karadeniz.

Yine de oraları seviyorum.

Oralar bizim…

Yağsa da yağmasa da…

Aşığım oralara…